Ale kiedy to się zaczęło? Skąd się wzięły? Kto je stworzył?
Chodź. Przeczytam ci teraz jedną z legend o początkach wilkołaków...

"Wilkołak, Lykanin, Lykantrop, Dziecię Luny. Przez lata nazwa tych stworzeń ulegała zmianie i była jak najbardziej trafna. Swoją złotą erę wilkołaki przeżyły w okresie średniowiecza, gdy na ich temat powstało wiele legend, aczkolwiek samo ich stworzenie datuje się na dużo, dużo wcześniej.
Legendę o Lilith znają wszyscy. Mało kto jednak wie, że to za jej sprawą narodził się pierwszy wilkołak
Ból po boskim przekleństwie jakim było uśmiercenie potomstwa minął. Chęć zemsty nie.
Przeklęta z niemałą zazdrością patrzyła jak Adam i Ewa pomimo wygnania nadal czcili Boga. Nienawidziła go, bardziej nawet niż wszystkie upadłe anioły razem wzięte, a jej nienawiść cieszyła Lucyfera.
Pewnej nocy wezwał do ją do swoich piekielnych komnat i zdradził pewien sekret. Opowiedział jej o synach Adama i Ewy, o Kainie i Ablu, a ona słuchała zaciekawiona słowami lubego. I wtedy to się stało. Lilith uknuła pierwszy plan mający na celu zniszczenie boskiego dzieła.
Życie na ziemi trwało. Nie było łatwe, a jednak para małżeńska zdawała się prosperować całkiem nieźle. Pewnej nocy rzekła Ewa; otrzymałam mężczyznę od Pana. Mężczyzną tym był Kain, pierwszy syn pierwszej kobiety. Po nim narodził się Abel.
Kain był rolnikiem, a Abel pasterzem. Kain składał w ofierze Bogu płody ziemne, podczas gdy jego młodszy brat ofiarował najlepsze zwierzęta ze swojego stada. Bóg z dumą przyjmował ofiarę Abla, na ofiarę Kaina nie chciał zaś patrzeć. Zasmuciło to Kaina, który chodził odtąd z ponurą twarzą.
Lilith ujrzała to i wtedy postanowiła się pojawić. Omamiła swoją piękną postacią najstarszego syna Adama i Ewy mówiąc;
-Wiem jak sprawić, aby Bóg Cię pokochał...
Ufając słowom dziwnej niewiasty, Kain spotkał się dnia następnego ze swoim bratem.
-Chodźmy na pole. - rzekł i nikt potem nigdy więcej nie usłyszał o Ablu. Został zamordowany przez swojego brata.
Mówi się, że Bóg jest potężny, wszechmocny i wszechwiedzący. Nie. Gdy ponownie zawitał na ziemi zapytał Kaina;
-Gdzie twój brat?
-Nie wiem. Czyż jestem stróżem brata mego? - odpowiedział.
Prawda jednak się wydała, bo oto krew Abla szeptała do boskiego ucha wołając o sprawiedliwość. Bóg przeklął mordercę nieurodzajem ziemi, która wchłonęła krew martwego, znamieniem, by każdy wiedział cóż uczynił i aby nikt nie odważył się go zabić, wieczną tułaczką oraz…
Ujrzał Pan podstęp Lilith w oczach skarconego. Rozgniewał się i w gniewie odebrał mu duszę w zamian wlewając w jego ciało duszę bestii.
Tak oto w noc podczas pełni powstał pierwszy wilkołak, a potem kolejne, gdy błądząc po świecie Kain pojął za żonę kobietę, a która to kobieta dała mu dzieci, a dzieci jego dzieci kolejne. Każde z nich dziedziczyło fragment duszy bestii.
Ród przeklętych zaczął się rozrastać. Wszyscy tak samo bali się srebra, bowiem symbolizowało nóż, którym ich ojciec zabił Abla."



Widzisz mój przyjacielu... Historia i rozwój wilkołaków szły wraz historią oraz rozwojem ludzkości. Z czasem zapomniano o legendzie Kaina, a samo powstanie Dzieci Luny przypisano działalności bogów.
W starożytnej Grecji na przykład ojcem wilkołaków stał się Ares, bóg wojny. Klątwę uważano wtedy za jego błogosławieństwo; w zależności od zasług można było zostać przemienionym lub odrodzonym bezpośrednio już jako jego wierny ogar. Stan ten utrzymywał się przez bardzo długi okres i tak naprawdę uległ zmianie dopiero wraz z nastaniem średniowiecza. Wtedy też nastała rygorystyczna zmiana poglądu na błogosławieństwo, które na powrót stało się klątwą. W tym okresie powstało wiele legend na temat wilkołaków. Najpopularniejsza i poniekąd najbardziej prawdziwa zakładała, że aby stać się przeklętą bestią należało wpierw podpisać pakt z Diabłem. Chociaż wilkołaki zyskały złą sławę, to w przeciwieństwie do wampirów nie doczekały się pogromu. Do czasu.
XIII wiek był najcięższym okresem dla Dzieci Luny. Ówczesna Inkwizycja przeżywała swój rozkwit i w tym czasie skazano na śmierć wielu ludzi oskarżonych o herezję, ale i nie tylko. Jeńcami byli nie tylko śmiertelni, ale i wilkołaki. Ich istnienie odkryli przedstawiciele grupy łowców, którzy ściśle współpracowali z Inkwizycją oraz bezpośrednio z papieżem. Mając dostęp do środków finansowych oraz nieustannie rozwijających się technik polowania, zdołali przerzedzić szeregi nie tylko nieśmiertelnych, ale też “wilczych demonów”. Srebrne łańcuchy, obroże, pułapki, bełty, to tylko część zabójczego wyposażenia łowców.
Nagonka na przeklętych trwała, aż do roku 1545. Wtedy nastąpił przewrót; wyzwolenie spod jarzma okrutnych ludzi - zero polowań, hodowli i życia pod nieustannym nadzorem katów.

Okres XIII wieku, aż do roku 1545 był dla wilkołaków gehenną. Grupa łowców pod władzą papieża oraz w ścisłej współpracy z Inkwizycją codziennie wyłapywała spore grupy „przeklętych”. Ci najbardziej niebezpieczni byli uśmiercani na miejscu, osłabionych zaś zabierano w roli jeńców, gdzie po wielogodzinnych torturach i przyznaniu się do bycia wilkołakiem następowała publiczna egzekucja; często poprzez powieszenie, odcięcie głowy lub spalenie żywcem.
Nie wszyscy jednak dzielili ten sam los. Najlżej i najciężej zarazem miały samice. Te zabierano do niewoli, do tak zwanych pierwszych hodowli znajdujących się zazwyczaj poza terenami miasta w specjalnie wyznaczonych do tego miejscach na terenach całej Europy. Wbrew powszechnym poglądom na badanie ludzkiego ciała, papież chciał poznać tajemnicę wilkołactwa. W tym celu zmuszano samice wilkołaków do rozrodu w skutek, czego wiele z nich umierało zaraz po porodzie. Żywe dzieci zabierano  i od razu poddawano rygorystycznej tresurze chcąc w ten sposób zmniejszyć ryzyko potencjalnego buntu.
Młode wilkołaki nie posiadały świadomości o własnej wartości. Nie dostrzegały również niczego złego w życiu w niewoli, w byciu nieustannie kontrolowanym oraz w bolesnym powstrzymywaniu ich przed przemianą w czasie pełni. Do czasu. Przełom nastąpił w 1545 roku.

1. Wilkołaki w zależności od wieku mają różny stopień panowania nad swoim ciałem tj. utrzymanie świadomości.

Młode wilkołaki są to przedstawiciele rasy wilkołaków, których wiek nie przekracza granicy 99 lat i mniej.
† Są dużo dziksze od starszych przedstawicieli.
† Nie do końca panują nad swoją drugą świadomością. Często dochodzi do konfliktu między nimi w efekcie czego młody wilkołak całkowicie zatraca swoje ludzkie ja na rzecz dominacji tego drugiego, wilczego.
† Mają trudność z utrzymaniem (w skrajnych przypadkach nie potrafią wejść w tą formę) formy pośredniej tj. formy pół bestii. Wynika to z braku umiejętności poprawnego panowania nad swoim alter ego - wystarczy lekka dekoncentracja, aby wymusić na młodym osobniku natychmiastową przemianę w formę wilka lub bestii.
† Brak kontroli nad sobą młode wilkołaki rekompensują znacznie wyższym współczynnikiem regeneracji, co zwiększa ich wytrzymałość na obrażenia nie pochodzące od srebra.

Starsze wilkołaki są to przedstawiciele rasy wilkołaków, których wiek zaczyna się od 100 i wyżej.
† Są znacznie spokojniejsze od młodszych osobników.
† Wraz z wiekiem wzrasta kontrola nad własną świadomością. Ostatecznym stadium (wiek od 300 do 400 lat) jest całkowite zachowanie lub złączenie się ze sobą świadomości ludzkiej i wilczej.
Taki wilkołak o wiele rzadziej wpada w szał berserkera, potrafi doskonale panować nad utrzymaniem formy pół bestii i nie zatraca świadomości czynów podczas wejścia w pełne formy tj. wilka oraz bestii.
† Znaczną władzę nad swoim ciałem i świadomością stare osobniki przypłacają stopniowym spadkiem skuteczności procesów regeneracyjnych.
Wraz z upływem lat staje się ona bardziej wadliwa; tkanki nie zrastają się tak jak powinny w efekcie czego dochodzi do wielu deformacji np. szkieletu.

W obu przypadkach tj. zarówno u starych jak i młodych osobników, tolerancja na srebro jest taka sama. Różnią się natomiast atuty siły, zwinności oraz szybkości.
Wraz z wiekiem wzrasta poziom siły na rzecz spadku szybkości oraz zwinności. Oznacza to, że im starszy osobnik tym jest on silniejszy, ale wolniejszy i mniej zwinny, z kolei im młodszy tym słabszy, ale szybszy i zwinniejszy.
Wilkołaki w przedziale wiekowym od 200 do 299 lat mają najbardziej wyrównane atuty siły, szybkości oraz zwinności.
Atut, atutowi nie równy. Istotną rolę odgrywa Patronat spod którego pochodzi dany wilkołak.

2. Wilkołakiem można się urodzić (wystarczy jedno z rodziców) lub zostać przez niego przemienionym - wiąże się to z koniecznością ugryzienia człowieka przez wilkołaka w formie Bestii lub Wilka.
Faza księżyca nie ma wpływu na przekazanie klątwy. Wysoka śmiertelność wynika z wieku przemieniającego tj. kontroli własnej świadomości czynów podczas przebywania w formie Wilka lub Bestii. Stąd też bardzo często rytuał przemiany przeprowadzają najstarsze osobniki.
W przypadku chęci przemiany przez wilkołaka stworzonego, nie zaś urodzonego, musi dojść do przejścia pierwszej transformacji w bestię, która następuje podczas pierwszej pełni po ugryzieniu. Wcześniejsze przekazanie klątwy przez takiego osobnika jest niemożliwe.

3. Wilkołaki dożywają wieku 400 lat.

4. Niezależnie od formy, temperatura ich ciał jest większa od temperatury zdrowego człowieka. Ponadto odznaczają się specyficznym zapachem, który jest łatwo rozpoznawalny we wszystkich formach, zarówno dla wampira, jak i innego wilkołaka.
Nie wyczują ich jedynie ghule oraz ludzie.

5. Wielkość wilkołaka w ostatecznej formie (bestii) jest dwukrotnością wzrostu w formie człowieka. Waga idzie wprost proporcjonalnie do masy ciała bestii, która jest indywidualna dla każdego przedstawiciela rasy wilkołaka.

6. Wzrok wilkołaka jest lepszy od wzroku przeciętnego człowieka, aczkolwiek nigdy nie przegoni w tym aspekcie wampira. Może za to poszczycić się wysoce rozwiniętym zmysłem powonienia oraz słuchu.

7. Futro wilkołaka ma taki sam kolor jak włosy w ludzkiej formie (wyjątek stanowi odpowiednia cecha). Jedyną zmianę przechodzą oczy; z ludzkich przyjmują barwę oczu wilka.

8. W przeciwieństwie do wampirów ich kończyny nie odrastają. W przypadku jej odcięcia wilkołak stanie się kaleką, ale hej! Chociaż odrastają im zęby.

9. Ze względu na szybką regenerację oraz konieczność przemiany podczas pełni lub poza nią, niemożliwym jest dokonanie zmian na ciele  tj. powstanie blizn (wyjątek stanowią rany po srebrze) oraz farbowanie włosów; włosy powrócą do naturalnej barwy zaraz po przemianie.

1. Przemiana w wilkołaka nigdy nie była i nie będzie przyjemna. Przejściu z formy ludzkiej do formy pół bestii towarzyszy mocno nieprzyjemny ból. Z kolei przejście z pół bestii do bestii powoduje niewyobrażalny ból. Zanik świadomości ludzkiej jest uwarunkowany wiekiem wilkołaka.

2. Wilkołak wbrew powszechnej wiedzy może dokonywać przemiany niezależnie od faz księżyca. Wyjątek stanowi pełnia. Wilkołak jest wtedy zmuszony do natychmiastowej transformacji z człowieka do bestii bez możliwości powrotu, aż do końca nocy.

3. Przemiana poza pełnią jest możliwa pod wpływem emocji. Zaliczają się do nich podniecenie, rozgoryczenie oraz gniew.

4. Każda przemiana niezależnie od formy jest bardzo męcząca. Wilkołak musi zatem uważać kiedy i jak często w ciągu jednego dnia/nocy się przemienia.
Ponadto sama przemiana bezpośrednio z człowieka w bestię trwa około dwudziestu sekund z wliczeniem w to wymuszenia doń emocji.

5. Aby zablokować przemianę wilkołak musi mieć na sobie posrebrzaną obrożę, bransoletę lub musi zostać przykuty łańcuchami, również posrebrzanymi. Wówczas transformacja zostaje uniemożliwiona, aczkolwiek jest to bardzo nieprzyjemne dla samego wilkołaka.

6. Pierwsze przemiany następują:
† W przypadku wilkołaka urodzonego (poza pełnią) w okresie dojrzewania (kwestia indywidualna każdego osobnika). Są wtedy bardzo nieregularne i łatwo je wywołać - wystarczy nawet lekkie zdenerwowanie. Stabilizacja jest kwestią indywidualną każdego osobnika.
† W przypadku wilkołaka przemienionego, pierwsza przemiana następuje w trakcie pierwszej pełni od ugryzienia. Kwestia częstotliwości przemian poza nią jest kwestią indywidualną każdego osobnika.

Każdy wilkołak posiada cztery następujące formy przemiany.

1. Człowiek – pierwsza forma. Jest to postać ludzka, która z wyglądu niczym nie różni się od przeciętnego człowieka.

CECHY CZŁOWIEKA:
† Zmysł węchu, słuchu oraz wzroku takie same jak u normalnego człowieka.
† Zdolności regeneracyjne lepsze od człowieka, ale mniejsze od ghula.
† Poziom siły większy od człowieka, ale mniejszy od ghula.
† Niewielka wrażliwość na srebro; kontakt z tym materiałem powoduje powstanie swędzącego zaczerwienienia na skórze, ale nic ponadto.
Stąd też powszechne i nieprzyjemne dla samych wilkołaków używanie srebrnych obroży oraz łańcuchów przez łowców oraz w hodowlach.

2. Pół bestia – druga forma. Postać łącząca w sobie cechy ludzkie i wilcze. Jest niezwykle trudna do utrzymania ze względu na ciągłe skupienie. W zależności od sytuacji może prowadzić do gwałtownej przemiany w Bestię lub Wilka bądź powrót do ludzkiej formy – ostatnia opcja jest trudna lub niemożliwa do osiągnięcia głównie przez młode wilkołaki.
W innych przypadkach po upływie pięciu minut w przypadku młodych osobników, dziesięciu w przypadku średnich i piętnastu dla starszych, forma Glabro staje się niemożliwa do utrzymania i prowadzi do dalszego etapu przemiany.

CECHY PÓŁ BESTII:
† Pojawienie się uszu oraz lekka deformacja nosa w efekcie, czego wyostrzeniu ulegają zmysły węchu oraz słuchu. Wzrok pozostaje niezmieniony. Nie zanika również możliwość mowy, aczkolwiek głos zostaje lekko zniekształcony. Robi się niższy.
† Niewielki wzrost kłów oraz pazurów. Nie przeszkadzają one jednak wilkołakowi coś chwycić np. broń palną.
† Pojawia się niewielka ilość włosia.
† Mięśnie zaczynają się rozrywać i lekko zniekształcać podobnie jak kości. Są znacznie twardsze od ludzkich, ponadto wydłużają się, przez co wilkołak staje się większy i potężniejszy, a także bardziej skoczny niż człowiek.
† Zdolności regeneracyjne ulegają polepszeniu. Przewyższają poziom familiantów i są na równi z poziomem regeneracji wampirów.
† Siła wilkołaka jest porównywalna z siłą wampira. Podobnie jest z szybkością oraz zwinnością.
† Kontakt ze srebrem staje się mocno nieprzyjemny. Swędzące zaczerwienienia zastępują bolące bąble, a w rzadkich przypadkach powstanie ran.
† Wilkołak w tej formie ma pełną świadomość swoich czynów.

3. Wilk – trzecia forma. Jest to całkowite przekształcenie się w wilka. Po przejściu w formę Lupusa niemożliwym jest cofnięcie transformacji na poziom Pół bestii. Można ją jedynie pchnąć dalej do formy Bestii bądź cofnąć całkowicie, a więc do formy Człowieka. Po procesie cofnięcia wilkołak jest wycieńczony i nie ma możliwości ponownej zmiany póki nie odzyska sił.

CECHY WILKA:
† Całkowita utrata lub zachowanie ludzkiej świadomości w zależności od wieku wilkołaka.
† Niemożność mowy.
† Wysoce rozwinięty zmysł węchu i słuchu. Wilkołak tymi zmysłami góruje nad wampirem. Polepszeniu ulega również jego wzrok, aczkolwiek nadal jest gorszy od wampirzego.
† Zdolności regeneracyjne mocno przewyższają zdolności regeneracyjne wampira. Lupus leczy się znacznie szybciej, o ile rany nie zostały zadane srebrem.
† Lupus jest wytrzymały na wszelkie klasyczne obrażenia; niemożliwym jest jego wykrwawienie.
W zamian za to wzrasta jego podatność na srebro. Swędzenie oraz bąble to czysta przyjemność w porównaniu z palącymi ranami, które goją się znacznie dłużej i pozostawiają po sobie blizny. Ponadto duża ilość srebra w ciele wilkołaka może go zmusić do powrotu do formy Człowieka, zaś w przypadku przebicia serca skutkuje jego śmiercią.
† Lupus porusza się tylko i wyłącznie na czterech łapach. Jego szybkość oraz zwinność znacznie przewyższają te wampirze, aczkolwiek odbywa się to kosztem siły. Jej poziom jest niższy od siły nieśmiertelnego.
† Lupus jest nieco większy od normalnego wilka.

4. Bestia – czwarta i zarazem ostatnia forma. Łączy  w sobie człowieka i wilka tworząc hybrydę. Następuje w przypadku gwałtownej zmiany z Człowieka, Pół Bestii lub Wilka. Najbardziej wycieńczająca forma przemiany zaraz po Wilku. Po powrocie do formy Człowieka, wilkołak nie ma możliwości ponownej transformacji póki nie odpocznie.
Ciekawostką jest ewolucja tej formy. Pierwsze wilkołaki nie potrafiły łączyć w sobie cech człowieka i wilka. Nastąpiło to dopiero przy następnych pokoleniach wilkołaków.

CECHY BESTII:
† Aspekty z poprzedniej formy, a więc: rozwinięte zmysły, utrata możliwości mowy, zatracenie ludzkiej świadomości (w zależności od wieku), duża wytrzymałość; regeneracja, podatność na srebro.
† Szybkość i zwinność znacząco spada. Jest mniejsza od wampirzej, co rekompensuje największą siłą fizyczną.
† Pojawia się możliwość poruszania na dwóch łapach. Przednie stanowią doskonała broń, chociaż ich chwytność nie pozwala na trzymanie w nich broni lub żadnego innego skomplikowanego przedmiotu.
† Masa ciała jest wprost proporcjonalna do wielkości ciała, które jest dwukrotnością wzrostu w formie Człowieka.

W celu powiększenia należy kliknąć prawym przyciskiem na obrazek, a następnie wybrać z menu opcję "pokaż obraz".

1. Wilkołaki podobnie jak wampiry są długowieczne, aczkolwiek proces ich starzenia nie jest zatrzymany. Dziecię Luny pełną „dojrzałość” osiąga w wieku 22 lat, wtedy proces jego starzenia znacznie zwalnia. Najstarszy zanotowany Lykanin dożył wieku 400 lat z czego w wieku 340 lat zauważono pierwsze wady regeneracyjne. Ciało nie „leczyło” się tak jak powinno, co z czasem prowadziło do poważnych defektów, a w ostateczności do śmierci wilkołaka.

2. Wilkołaka podobnie jak wampira można zabić poprzez zmiażdżenie głowy, jej odcięcie bądź celny cios srebrnym mieczem, albo strzał srebrną kulą prosto w serce. Alternatywą jest również wyrwanie serca. Warto jednak zaznaczyć, że każda próba dekapitacji lub zmiażdżenia jest niezwykle ciężka ze względu na szybkie procesy regeneracyjne wilkołaka oraz jego niebywale twarde kości.  

3. Srebro jest dla wilkołaka zabójcze. Wszelkie rany po nim goją się o wiele dłużej niż powinny (nawet do kilku dni) i pozostawiają po sobie blizny. Utkwione srebro bezpośrednio w ciele całkowicie uniemożliwia całkowitą regenerację tkanek, prócz tego pali dopóki nie zostanie wyjęte. Wszelkie inne materiały nie będące srebrem zostają wyparte przez ciało podczas procesu gojenia.

4. Istnieje kilka innych alternatyw na zabicie wilkołaka np. poprzez spalenie żywcem.