Jednego dnia ma się dach nad głową, a drugiego się go traci... I co wtedy? No... Można poszukać opuszczonego budynku na jakimś zadupiu i urządzić sobie w nim lokum, tak jak zrobiła to Chara.
- Ok, tu będzie dobrze- mruknęła dziewczynka, zaglądając przez wybite okno do wnętrza opuszczonej kawiarni. Zobaczyła, że nadal znajdowały się tam sofy, na których mogłaby przekimać, oraz lada, za którą były pewnie schowane fajne fanty. O ile nie zostały zniszczone lub wykradzione przez innych bezdomnych.
- Jest tu kto?!- zawołała, lecz nikt jej nie odpowiedział.
Supcio!- pomyślała ucieszona i korzystając z rozwalonych drzwi, weszła do środka. Od tygodnia nie piła już krwi swojego mistrza i czuła się słabo. Dlatego zaplanowała, że zje znalezioną w śmieciach kanapkę i przytnie komara. Niestety, wszystko zaczęło się komplikować, gdy znów usłyszała w głowie czyjeś głosy. Głosy zwierząt...
- Patrzcie chłopaki! Larwa na szczudłach!- w prawym kącie pomieszczenia, banda szczurów urządzała sobie melanż przy zgniłym jabłku, a gdy ją zobaczyły, jeden z nich ze śmiechu przewrócił się na plecy.
- Nie kumam...- odparł drugi, gapiąc się na swojego towarzysza jak na debila.
- A co ty żaba, by kumkać?- odpowiedział mu żartowniś, nie zauważając, że przez ten czas Chara zdążyła podejść do nich na tyle blisko, by móc kopnąć głupiego szczura na drugi koniec sali.
- Tata mówił, że szczury są mądre... Więc czemu zachowujesz się jakbyś coś ćpał?- spytała zwierzaka, na co ten ze strachu dał dyla do dziury w ścianie. Inne jednak z jakiegoś powodu tego nie zrobiły.
- Ej, lala ty... Ty z nami gadasz? Łapiesz, co szprechamy?- spytał ją trzeci szczur, przyglądając jej się z ciekawością.
- Tak, bo... Rodzice powiedzieli, że nie jestem już normalnym człowiekiem tylko... Eee... Zapomniałam nazwy...- Chara próbowała przypomnieć sobie słowa rodziców o tym, w co zmienił ją ojciec, lecz nazwa ta z jakiegoś powodu wyleciała jej z głowy. Słysząc to szczur pokiwał lekko łebkiem i podszedł do niej bliżej.
- Nie capisz jak wampir, ani jak człowiek. Twój zapach jest inny, więc podejrzewam, że jesteś ghulem- stwierdził zwierzak, czym zaskoczył dziewczynkę. Skąd szczury wiedziały, kim były ghule? Czyżby spotkały już jakiegoś?
- No... Ale czemu wy się mnie nie boicie? Wasz kumpel zwiał- powiedziała nastolatka, przysiadając na krześle stojącym przy kąciku szczurów.
- Ten matoł? On mocny jest tylko w gębie! A poza tym... Na razie wydajesz się spoko, lala- odpowiedział samiec, co reszta grupy potwierdziła również skracając dystans między nimi, a Charą.
- A tak z ciekawości. Ile masz lat? Człowieki z twoim wzrostem to zwykle szczyle pod opieką starych- przyłączył się do rozmowy drugi szczur, który sam był najmniejszy z całej tej zbieraniny futrzaków. Mimo to dziewczynka postanowiła nie wypominać mu tego, tylko grzeczne odpowiedzieć na pytanie.
- Mam 12 lat. Urodziłam się w 2005 roku, a moi rodzice... Będą już zawsze ze mną. Zawsze będą mnie obserwować- odparła, smutniejszym tonem głosu. Szczury jednak nie zrozumiały, co dokładnie miała na myśli.
- Zawsze będą cię obserwować? Co ty?! Jesteś w ukrytej kamerze, czy namierzają cię GPS-em?- spytał kolejny szczur.
- Nie sądzę, by tam gdzie trafili, był zasięg- stwierdziła, patrząc w górę. Dopiero wtedy dotarło do zwierzaków, gdzie znaleźli się jej opiekunowie.
- No... Faktycznie. Tam jest taki kanał, że nawet kablówki nie mają- zaśmiał się brązowy szczur, lecz tylko on. Innym nie było do śmiechu.
- Hej, mogłabyś opowiedzieć nam o nich coś więcej? I o sobie?- poprosił ją inny futrzak.
- Dobrze... Moi rodzice poznali się dawno temu, gdy pewnej nocy jakiś facet zrobił mamie krzywdę. Tata pomógł wtedy mamie go ukarać i podobno z pomocą noża, mama okradła tego kolesia z czegoś, co tata nazwał "najcenniejszą rzeczą dla faceta". Po tamtej nocy rodzice zakochali się w sobie i zamieszkali razem, a jakiś czas później pojawiłam się ja. Podobno gdy przychodziłam na świat, mam poczuła się gorzej i tata musiał jej jeszcze raz pomóc. Zmienił ją więc w wampirzycę, by była zdrowa i silna- zaczęła swoją opowieść, lecz w pewnym momencie jeden ze szczurów postanowił jej przerwać.
- No weź, dziewczyno! Nazywaj rzeczy po imieniu! Twoja matka odcięła tamtemu dupkowi klejnoty, potem starzy się hajtnęli, a gdy się rodziłaś, matka ci prawie zdechła na to, co zabijało wiele bab w średniowieczu, więc twój ojciec przemienił ją w pijawkę, by nie kopnęła w kalendarz!- wyrzucił z siebie szczur, co wywołało u dziewczynki nagły atak śmiechu. Ryła się tak przez parędziesiąt sekund, a gdy się uspokoiła, zobaczyła jak reszta szczurów "ochrzania" gestownie swego towarzysza.
- Sorki za to. Bob bywa szczery do bólu- przeprosił ją największy z grupy, na co Chara machnęła ręką.
- A co mi tam! Tata miał podobne poczucie humoru, choć liczył sobie 716 lat. Stary, ale jary... I do tego urzędnik- powiedziała radośnie, lecz potem poczuła, że zmęczenie zaczyna przejmować nad nią kontrolę i jej oczy powoli robiły się ciężkie.
- Mów dalej!- zachęcały ja szczury. Przesiadła się więc na sofę, położyła głowę na miękkim obiciu i przymykając lekko powieki, kontynuowała opowieść.
- Tata był wampirzym synem Eusebio. Jego moce były głównie związane ze zwierzętami. Kochał zmieniać się w wilka i wyć do księżyca. Same zwierzęta też go uwielbiały. Gdy miałam 9 lat, zmienił mnie w ghula, bo jak powiedział... Chciał, bym tak jak on, zrozumiała wasz świat. Twierdził, że w wielu sprawach jesteście lepsi od ludzi, a nawet wampirów i wilkołaków. Co do mamy... Miała na imię Cassidy. Była z zawodu farmaceutką. Chciała, bym w przyszłości też poszła na medycynę, ale od jakiegoś czasu chce zostać weterynarzem... Ona tego nie rozumiała i czasami spierała się z tatą, że zrobił ze mnie zoomaniaczke. Mimo to bardzo ich oboje kochałam...- mówiła coraz ciszej, lecz obiecała sobie, że postara się nie zasnąć, dopóki nie skończy.
- Któregoś dnia, gdy grałam u koleżanki na komputerze, ktoś zaatakował nasz dom. Gdy wróciłam, wszystko płonęło... A rodzice i reszta domowników... Nikt nie odbierał telefonu, gdy do nich dzwoniłam... A to znaczy... Że wszyscy byli w środku... Wszyscy odeszli... A ja też niedługo do nich dołączę... Bo bez krwi taty, ja...- próbowała dokończyć, lecz niestety zmęczenie wzięło górę. A gdy ostatecznie zamknęła oczy, spod jej powiek wypłynęły cienkie strużki łez...

ZALETY

○
○
○

WADY

○
○
○

UMIEJĘTNOŚCI

○ Władca zwierząt (poziom 2)
○ Zmiennokształtność (poziom 2)- wiewiórka pospolita i ryś iberyjski.
○

JĘZYKI

○ Angielski- język rodzimy
○ Francuski- w stopniu komunikatywnym
○ Łacina- nauczył ją jej ojciec, w stopniu komunikatywnym
○ Rosyjski- w stopniu komunikatywnym, choć kiepsko u niej z pisaniem cyrylicą.
○ Starsza mowa z sagi wiedźmińskiej- stopień mistrzowski. Korzysta z tego języka, by bezkarnie kogoś skrytykować lub przekazać informację tym, którzy też rozumieją, co mówi.